კოპენჰაგენის აეროპორტში იატაკზე ხის პარკეტი დამხვდა. ზოგს სახლშიც არ აქვს ასეთი. არსად მინახავს პარკეტი აეროპორტში. ძალიან სახლურად აქვთ ეს სივრცე მოწყობილი.

საოცარი გოგოები ყავთ დანიელებს. გრძელი ფეხების გამო არა. უბრალოდ… ყველას ისეთი სხივი აქვს… რატომაც არა? იმდენი ხეა, ისეთი ჰაერი, არაფერი აღარ გინდა სხვა – ჩაიცვი გრძელი შავი ლაბადა, ამოიცვი თეთრი კედები, იარე ქუჩაში, ისუნთქე ეს აკაციები და ანათე მზესავით. კოპენჰაგენის ცენტრშიც კი ისეთი ჰაერია, ჩვენთან, მესტიაშიც რომ არ აქვთ. ქუჩებში, სხვადასხვა პარკებიდან გროვდება ხის და ყვავილების სურნელება.

აცვიათ მოდურად, მაგრამ არაფრანგულად. კრემისფერი, შავი, თეთრი… კრემისფერი, შავი, თეთრი. გრძელი ლაბადები, კედები და ველოსიპედები. არსად მინახავს ასეთი სადა და გემოვნებიანი ხალხი.

დანიაში ბედნიერების ყველაზე მაღალი ინდექსია. თურმე ძალიან დიდ პატივს სცემენ ერთმანეთს და თან რაღაც ქცევის კოდექსიც ჰქონიათ, რომლის მიხედვითაც, ცხვირი არ უნდა აიბზიკონ და თავში კარგად ჩაიბეჭდონ, რომ ყველა დანიელი თანასწორია.

დანიელები ბევრს მოგზაურობენ და ამ მხრივ, მსოფლიო ხუთეულში შედიან. საშუალოდ, ერთი დანიელი ქვეყნიდან წელიწადში 3-4 ჯერ გადის. მოგზაურობისთვის ფულს კი არ აგროვებენ, არამედ ზოგავენ, რადგან კოპენჰაგენში ნაყიდი ერთი პიცის ფასად საქართველოს სამჯერ მოივლი.

სერვისი არც თუ ისე კარგია, რასაც ადგილობრივებიც და სტუმრებიც ჩემთვის უჩვეულო გაგებით ეკიდებიან. მეც თავს ვიკავებდი წიკვინისგან, როდესაც ვხედავდი 20 ადამიანს, რომლებიც ოლიმპიური სიმშვიდით ელოდებოდნენ ბარმენს, რომელიც ძალიან, ძალიან ნელა ასხამდა ლუდს და თან ტელეფონზე ტლიკინებდა. გაითვალისწინეთ, თუ ესეთ ბარმენს შავად შეღებილი თვალებიც აქვს (როგორც ჯონი დეპს „კარიბის ზღვის მეკობრეებში) საერთოდ ეპატიება ყველაფერი.

თუ კოპენჰაგენის მოსავლელად ბევრი დრო არ გექნებათ, Street food Papirøen-ში წადით. აქ ყველაზე მეტად იგრძნობთ ქალაქს.

Street food Papirøen-ი ძველი სივრცეა, ბაზარს გაგონებს, მაგრამ ხილის და ბოსტნეულის ნაცვლად ჭკუიდან შესაშლელ კერძებს აკეთებენ. ზოგს ცეცხლზე და ზოგს ღუმელში. შეგიძლიათ დახლებზე ჭამოთ ბურგერი, ან ნებისმიერი რამ – პიციდან დაწყებული, ტაილანდურით დამთავრებული. თან იაფად (ტურისტულ ადგილებში ჭამას შიმშილობის გამოცხადება ჯობია).

აქ შეგიძლიათ წყლის პირას დასხდეთ პალეტებზე, ან რბილ სკამებში ჩაეშვათ. ლუდი აქვთ სრულიად გასაგიჟებელი. თუ  მზიანი ამინდია, ბედნიერებისგან და ლუდისგან თავბრუსხვევა გარანტირებული გაქვთ.

აუცილებლად უნდა ნახოთ ტივოლის პარკი! აი, უპირობოდ!

„ნახოთ“ არ ნიშნავს მხოლოდ სეირნობას. ღია კინოთეატრთან, უზარმაზარი ხეების ქვეშ, მზიან ამინდში გაგორდით რბილ სკამებზე. ძველი პარკია. ორი საუკუნის გახდება მალე. ატრაქციონებიც ძველებურ სტილშია, თუმცა ჭანჭიკები კარგად აქვს მოჭერილი. ანდერსენი აქ აუცილებლად გაგახსენდებათ. ძეგლიცაა მისი აქვე, მაგრამ ამ ვეებერთელა პარკში ძეგლის მოსაძებნად დრო არ დავკარგე, დამეზარა. ზღაპრული სამყაროა ტივოლის პარკში – გახუნებული სანაყინეებით, ტირის სასროლი ჯიხურებით, ძველი ლამპიონებით, ფერადი პატარა ალმებით, პანტომიმით, ღია კინოთეატრით – MAGIC!

სხვათა შორის, ბატონ დისნეის, ტივოლის პარკში სეირნობისას გადაუწყვიტავს “დისნეილენდის” აშენება (კოპენჰაგენს უმადლოდეთ, მდიდარო ბავშვებო). აქაურობაზე ძველი მოხეტიალე ცირკი გაგახსენდებათ, სევდიანი ჯამბაზებით და საქართველოდან თუ ხართ, დიდი ალბათობით – კასანდრაც გაგახსენდებათ, ბოშა ქალი სერიალიდან, უხსოვარ დროს პირველ არხზე რომ გადიოდა.

თუ კოპენჰაგენის პორტის შესასვლელთან მჯდომარე ქალთევზას ქანდაკების გარდა, მეტად უცნობი ადგილებისკენ გაგიწევთ გული, არატურისტულ კვარტალში ისეირნეთ ჩემსავით. რა ცუდია, რომ არ მახსოვს ქუჩის სახელი. ნავსადგურია, გზის პირას სახლები დგას, პატარა აივნებით და რასაკვირველია, ყვავილებით. აივანზე ღვინოს სვამდა ქალი, ეწეოდა და უყურებდა ფერად ნავებს. მომერიდა გადაღება და მისი სიმყუდროვის დარღვევა. საღამოობით ამ კვარტალში ისეთი სიჩუმეა, წყლის და ნიჩბების ხმას თუ გაიგონებ მხოლოდ. ერთი ტურისტიც არ არის ამ უბანში და კიდევ, შუახნის კაცები მუდამ ქეიფობენ – რომ იცოდეთ, როგორ უხდებოდა ამ ნავებს მათი ტარტყანი.

ამ კვარტლიდან Christanshavn -ზე გადადიხარ. ნამდვილი ანდერგრაუნდი აქ დამხვდა. კონტრკულტურის კერაა! გადაღების უფლება არ მქონდა, მარიხუანას დილერები მიკრძალავდნენ. მოწევა ქალაქში არ შეიძლება – პრობლემები შეგექმნებათ. თუმცა Christanshavn-ზე ყველა ეწევა.

ეს არის „ქალაქი ქალაქში“, სადაც მოსულა ყველაფერი. ისეთი უცნაური სივრცეა, სიზმარში ნანახ გაუგებარ სიუჟეტს გაგონებს. ჰაერი მარიხუანას და ჰაშიშის სუნითაა გაჟღენთილი. რამდენიმე სტენსილი გადავიღე მხოლოდ, მაგრამ ყველაზე მთავარი ვერ: უცნაური სახლები, რუინები, „გაპარტახებული“ ფაბები, რკინის აჩონჩხლილი კონსტრუქციები, დაბოლილი „ბომჟები“, უცნაურად ჩაცმული ხალხი. ხომ გითხარით, ნამდვილი სიზმარია! 

საღამოს თუ რომელიმე წყლის არხთან გაივლით (ოჰ, როგორ უხდება ამ ქალაქს ქუჩებში შეჭრილი ნავსადგურები), სადაც ფერადი ნავები „აბირჟავებენ“, აღტაცებულ ტურისტებთან ერთად შეიძლება მოკრა თვალი სევდიან სახეებს, მობრეცილ ნაკვთებს. და  ღვინით გაბრუებული თუ ხართ და კიდევ ჩემნაირი ფანტაზიორი, ყურსასმენებიდან თუ  შესაფერის მუსიკასაც უსმენთ, შეიძლება წარმოიდგინოთ კიდეც, რა სახით დადიოდა აქ ღარიბი მეწაღე და მისი ცრურწმენებით სავსე შვილი – ანდერსენი. ის ანდერსენი, რომელიც არამხოლოდ „კეთილი მეზღაპრე“, არამედ ნამდვილი ხულიგანი იყო. მართალია მისი ძეგლის ნახვა დამეზარა, მაგრამ მაინც აღმოვაჩინე აქ, Nyhavn-თან სიახლოვეს, უძეგლოდ.

კი, ასეა: ზუსტად ასეთ ქალაქში უნდა ეცხოვრა ამ ცრუპენტელას.